پدر و مادر سمّی چه کسانی هستند؟ آیا والدین ما مقصر اصلی رفتارهای بد ما هستند؟

انکار بدرفتاری های پدر

زمانی که درباره پدرش حرف می زد، دلش می خواست دیگران خیال کنند که پدرش آدم فوق العاده ای است.
اما من می دیدم که در حین صحبت درباره او، دست ها و انگشت هایش در یکدیگر قفل می شدند که نشانه ی اضطرابش در ارتباط با پدرش بود و زمانی که متوجه حرکات دست هایش می شد، به سرعت سعی می کرد گره انگشتانش را از یکدیگر باز کند و با حالتی آرام روی صندلی بنشیند.
با حرکتی شبیه استادان دانشگاه که من حدس می زدم این حرکت را نیز ناخودآگاه از پدرش تقلید می کند.

از او پرسیدم آیا پدرش همیشه در مقابل او آن قدر مستبد و زورگو بوه است؟

پاسخ داد: «نه، به هیچ وجه.»

و اضافه کرد: «البته زیاد سر من داد می کشید و گاهی هم مرا کتک می شد، مانند همه پدرهای دیگر، ولی من اصلاً او را بابت این کارها پدر مستبدی نمی دانم.»

همچنان انکار می کرد

زمانی که او به تنبیه بدنی توسط پدرش اشاره می کرد، تغییر آهنگ صدایش را حس کردم که توجه مرا جلب کرد.
بنابراین درباره تنبیه بدنی او توسط پدرش بیشتر کنجکاوی کردم و فهمیدم که پدرش هفته ای دو سه بار به بهانه های مختلف، او را با کمربند کتک می زده و فاصله زمانی بین این تنبیهات به قدری کوتاه بوده که اغلب پیش از اینکه جراحت یا درد ناشی از تنبیه قبلی کاملاً برطرف شده باشد، تنبیه بعدی صورت می گرفته است.

او برایم گفت که اغلب دلیل این تنبیه ها ممکن بود نمره ی پایینی باشد که او در مدرسه آوره بود یا کلامی که در دفاع از خود گفته بود یا فراموش کردن انجام کاری که از او خواسته شده بود.

سپس از او درباره شدت ضربات پرسیدم. گفت:

«ضربه ها آن طوری نبود که باعث خونریزی شود. من همیشه جان سالم به در می بردم. پدرم این کار را می کرد تا من را با وظایفم آشنا کند تا کمتر دچار اشتباه شوم و تلاشم را در مدرسه بیشتر کنم.»

بالاخره بدرفتاری پدرش را اقرار می کند

گفتم: «اما تو به من می گویی که خیلی از پدرت وحشت داشتی؟!»
گفت:«بله، من تا سر حد مرگ از او می ترسیدم ولی درستش هم همین است دیگر. بچه ها باید از پدر و مادرشان حساب ببرند.»

پرسیدم:«آیا دوست داری بچه هایت از تو وحشت داشته باشند؟»
سعی کرد نگاهش را از من بدزدد. ادامه دادم: «همسر تو پزشک متخصص کودکان است. اگر بچه ای را به مطب او بیاورند که آثار زخم و کبودی شبیه همان هایی که تنبیهات پدرت بر روی بدن تو بر جا می گذاشت، روی بدنش باشد، آیا از نظر قانونی مکلف به گزارش آن مورد به پلیس نیست؟»

او مجبور نبود پاسخی به من بدهد چراکه هردوی ما پاسخ را می دانستیم.
در عوض چشمانش مملو از اشک شد و با صدایی فروخورده گفت: «نگاه شما به این مسئله مانند مشت محکمی است که کسی بر سر من فرود بیاورد.»

بعد از این سوال دیگر دست از دفاع از پدرش برداشت. جلسه ی نخست قدری برایش سخت و سنگین بود زیرا ناچار شده بود از زخمی که همیشه از همه پنهانش کرده بود، پرده بردارد و این زخم در اصل ریشه ی همه رفتارهای خشمناک و عصبانیت های خارج از کنترلش بود.